Κυριακή 24 Μαΐου 2009

Χαρά και ζωή


Ο άνθρωπος σε κάθε περίσταση της ζωής του, σε κάθε δυσκολία, που του παρουσιάζεται έχει το μεγάλο όπλο της επιλογής.

Είναι επιλογή του ανθρώπου να βιώνει τη ζωή του με χαρά ή με θλίψη, να την αντιμετωπίζει με αισιοδοξία ή απαισιοδοξία.
Ας σκεφτούμε τι είναι αυτό που μας κάνει στη καθημερινή μας ζωή να μη σηκώνουμε τα μάτια μας στον ουρανό και να θαυμάζουμε την απεραντοσύνη, να μην απολαμβάνουμε έναν περίπατο μαζί μ'εναν συνάνθρωπο, να μην ευχαριστιόμαστε τη δροσιά του νερού;
Θεωρούμε τη ζωή μας ένα κοινό δεδομένο. Δεν της δίνουμε την πρέπουσα σημασία, δεν τη θεωρούμε δώρο, αλλά κεκτημένο.
Μπορούμε, λοιπόν, να επιλέξουμε να είμαστε χαρούμενοι, όποιες δυσκολίες κι αν αντιμετωπίζουμε. Αρκεί να σκεφτούμε, ότι είμαστε άνθρωποι με σώμα και ψυχή, πλάσματα που είναι τα τελειότερα στη φύση, πρόσωπα που μπορούν να λένε στον άλλον "σ'αγαπω από καρδιάς."
Η λύπη στον άνθρωπο είναι αποτέλεσμα ψυχολογικών καταστάσεων, που στη γέννηση τους προέρχονται από την αμαρτία...
Ο άνθρωπος που είναι εσωτερικά ελεύθερος και έχει ξεφύγει από τα στενά δεσμά της αμαρτίας, δεν μπορεί παρά να είναι χαρούμενος.
Η χαρά είναι συναίσθημα πηγαίο και ζωογόνο.
Ας γίνουμε εξ επιλογής άνθρωποι της χαράς!

Κυριακή 19 Απριλίου 2009

Η πνευματική κρίση της σύγχρονης κοινωνίας

Η σύγχρονη κοινωνία διέρχεται βαθύτατη κρίση. Η κρίση, αυτή, είναι στο πυρήνα της πνευματική. Κάποιος μπορεί να ρωτήσει, γιατί είναι πνευματική;;Για να δώσουμε απάντηση σε αυτή την ερώτηση, ας ξεκινήσουμε με μία διαπίστωση. Ο σύγχρονος άνθρωπος γίνεται δέκτης εκατομμυρίων πληροφοριών και, αδιάφορων για τον ίδιο, γεγονότων. Του παρουσιάζουν τυποποιημένα ειδήσεις, από τις πιο σοβαρές μέχρι και τις πιο ανούσιες. Το πρόβλημα παρουσιάζεται ως δεδομένο κακό και η ουσία περιβάλλεται με αερολογία. Εκεί ξεκινα το πρώτο κακό. Ο άνθρωπος χάνει την ουσία των γεγονότων.
Καθώς, λοιπόν, δέχεται πλειάδες τέτοιων πληροφοριών ο άνθρωπος αρχίζει να μην εστιάζει στην ουσία και να περιπλέκει αυτό που το γεγονός είναι, με μία λαθεμένη εικασία. Καταλήγει, έτσι, στο δεύτερο κακό, που είναι η λαθεμένη αντίληψη του γύρω κόσμου.
Η λαθεμένη αντίληψη του κόσμου οδηγεί τον άνθρωπο, με τη σειρά της, σε αντιδικία με αυτόν, είτε λέγεται συνάνθρωπος, είτε φυσικό περιβάλλον. Έτσι βλέπουμε τον άνθρωπο να πολεμά, για να έχει περισσότερα αγαθά. Βιάζει το περιβάλλον και το απορρυθμίζει για μεγαλύτερη και ταχύτερη ανάπτυξη των τεχνολογιών και συνεπώς των ανέσεων του. Ο σύγχρονος άνθρωπος βιάζει το κόσμο γύρω του για να έχει ευμάρεια και να ζει με ευ-δαιμονία στο παρόν, παραγνωρίζοντας ότι, από μόνος του, καταστρέφει το μέλλον του.
Δημιουργείται, τώρα, η δικαιολογημένη απορία:"Για να βάλλονται οι άνθρωποι από ανούσια πληροφορία, πρέπει αυτή από κάπου να παράγεται και να παρουσιάζεται. Ποιοι είναι αυτοί οι κάποιοι, που προωθούν την μη-ουσία στον κόσμο; Είναι όλοι εκείνοι, όλοι εμείς, οι οποίοι νοσούμε πνευματικά, έχουμε σκοτεινό νου και "λερωμένη" ψυχή, που προσπαθούμε να παράξουμε κάτι και παράγουμε το τίποτα. Όλοι εκείνοι οι οποίοι αναπαράγουν τη μη-ουσία και την κάνουν ιδέα και ιδεολογία. Όλοι αυτοί, που ως άλλοι προδότες, αρνούνται να γίνουν φίλοι του Θεού και επιλέγουν να γίνουν υπόδουλοι του ψυχολογικού εαυτού τους. Αυτή η πνευματική κρίση δημιουργεί και την κοινωνική, μιας και ο άνθρωπος είναι φυσικό πρόσωπο της κοινωνίας, καθώς και την οικονομική, μιας και ο άνθρωπος κάνει και οικονομικές συναλλαγές.
Αυτοί, λοιπόν, που παράγουν την μη-ουσία, αλλά και αυτοί, που τη δέχονται ως αλήθεια είναι πνευματικά άρρωστοι. Δεν έχουν τη δυνατότητα να κρίνουν τί είναι αλήθεια και τί ψέμα, τί έχει αξία για και τί είναι ευτελές, ποιά είναι η πραγματική ελευθερία και ποιά η εικονική, τί οδηγεί τον άνθρωπο σε γνώση του βαθύτερου εαυτού του και τί τον αποτρέπει από αυτήν.
Ο ακάθαρτος εσωτερικός άνθρωπος, λοιπόν, δεν έχει αντίληψη για το γεγονός της ζωής. Δεν μπορεί να εκτιμήσει το μεγαλείο της φύσης. Δεν μπορεί να νιώσει τη θέση του μέσα στον κόσμο και την στενή σχέση του με το Θεό.Ο Χριστός με την Ανάσταση του νίκησε το θάνατο. Έδωσε αιώνια ζωή στο πτωτικό, φθαρτό μας σώμα και το έκανε καινούριο. Μας έδωσε και μας δίνει την ευκαιρία να ζήσουμε αιώνια. Η επιλογή ανήκει στον καθένα μας. Είτε να πιστέψουμε στο γεγονός της Ανάστασης και να ξεκινήσουμε πνευματική θεραπεία, είτε όχι και να παραμείνουμε εγκλωβισμενοι στον ψυχολογικά άρρωστο εαυτό μας.
Η εδώ ζωή μας είναι δώρο. Είναι μία και μοναδική!
Ας μην την καταναλώσουμε με μη-ουσία...

Πέμπτη 16 Απριλίου 2009

Λόγος και πράξη στην πολιτική ζωή (Μέρος Πρώτο)

Απαραίτητη προϋπόθεση για να χαρακτηρίσει ο λαός έναν πολιτικό αποτελεσματικό και επιτυχημένο είναι η διαπίστωση ότι υπάρχει άμεση σύνδεση της πολιτικής του δραστηριότητας με πρακτικές λύσεις και αποτελέσματα. Αυτό, δηλαδή, που επιζητά, ουσιαστικά, κάθε ψηφοφόρος έλληνας πολίτης.
Κατά πόσο, λοιπόν, συνδέεται ο λόγος του πολιτικού με την πράξη και με ποιο τρόπο επηρεάζεται η γνώμη του πολίτη;
Κατ’ αρχάς να προσδιορίσουμε τί εννοούμε όταν λέμε ότι αυτός/ή είναι πολιτικός. Με τον όρο αυτό χαρακτηρίζεται κάποιος/α πολίτης που ασχολείται με την διοίκηση της πόλης και έχει ως στόχο την εξέλιξη αυτής σε επίπεδο υποδομών και γενικά όλων εκείνων των παραμέτρων, που αντικειμενικά ή όχι βελτιώνουν τη ζωή των πολιτών. Ως κέντρο τους έχουν τον άνθρωπο-πολίτη και επιδίωξη τους είναι να ζει ο πολίτης με ελευθερία και ευτυχία στην πόλη.
Μπορεί να ερωτηθεί κάποιος: Για ποιο λόγο, λοιπόν, τίθεται το ερώτημα για τη συνέπεια μεταξύ λόγου και πράξεως του πολιτικού, αν έχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα: Η απάντηση είναι, ότι ο ορισμός που δώσαμε στην παραπάνω παράγραφο προσδιορίζει τον εν δυνάμει καλό πολιτικό, αυτόν τον πολιτικό που έχει το δικαίωμα, κατά τον Σωκράτη, να διοικεί την πόλη.
Θα ρωτούσε, τώρα, κάποιος άλλος: Οι πολιτικοί, σήμερα, έχουν τα γνωρίσματα του φύλακα και προστάτη της πόλης; Αν απαντούσα αμέσως μ’ ένα ξερό ναι ή όχι θα χαρακτηριζόμουν αβασάνιστα αφελής, ανίδεος και με όλα εκείνα τα κοσμητικά χαρακτηριστικά, που με ευκολία σήμερα στολίζει ο νεοέλληνας έναν συνομιλητή ή συνδαιτυμόνα του. Η σύγχρονη ιστορία σημαδεύεται από τα ίχνη πολιτικών που θέλουν να αφήσουν τη δική τους σφραγίδα στην ιστορία. Διακρίνονται σε δύο κατηγορίες. Η πλειονότητα εξ’ αυτών έχουν τη διάθεση να γίνουν καλοί λίαν και προστάτες της πόλης. Αντίθετα η μειοψηφία των πολιτικών, που βρίσκουν στο χώρο της πολιτικής το βήμα για να διαβάλλουν την ίδια τους την πόλη και τις αξίες που αυτή ιστορικά φέρει, ορμώμενοι από εσωτερικά ψυχολογικά και αντι-παραδοσιακά ορμέμφυτα, όχι μόνο δεν έχουν τη διάθεση να γίνουν άριστοι, αλλά μετατρέπονται και σε πολιορκητές και προδότες της. Δε θα αναλύσουμε, τώρα, για ποιο λόγο οι τελευταίοι θέλουν να διαβάλλουν αυτό που η πόλη είναι, και να παρουσιάσουν ένα ψεύτικο, στεγνά εκσυγχρονιστικό προσωπείο αυτής.
Τί μπορούν να κάνουν, λοιπόν, αυτοί οι πολιτικοί, που έχουν διάθεση να γίνουν άριστοι και προστάτες της πόλης; Ο γνήσιος πολιτικός, πρέπει να βρίσκεται σε κατάσταση συνεχούς αυτοελέγχου και μέσω αυτού θα ανακαλύπτει σκιώδεις πτυχές του εαυτού του, οδηγούμενος, έτσι, δυναμικά σε αυτογνωσία. Με τη διαδικασία αυτή, θα αποκτήσει τη γνώση, ότι δεν ξέρει πολλά και όπως ο μεγάλος αρχαίος δάσκαλος Σωκράτης και ο μεγάλος θεολόγος και άγιος της Εκκλησίας Γρηγόριος Ναζιανζηνός θα γίνουν ταπεινοί και σεμνοί. Δεν θα θεωρούν το αξίωμα και την εξουσία προσωπικά επιτεύγματα, αλλά δώρα του ίδιου του λαού. Έτσι θα μπορούν να τον υπηρετούν ταπεινά, να προτείνουν λύσεις αποφασιστικά, να υπόσχονται αυτά που πραγματικά μπορούν να εξασφαλίσουν και να μετρούν τα λόγια, που στο λαό εκστομίζουν. Ο λόγος τους και η πράξη τους θα συμπορεύονται απόλυτα. Μ’ αυτή τη συνέπεια ο λαός θα τους κατατάξει στους ευεργέτες του και η ιστορία θα ετοιμάσει μία θέση και γι’ αυτούς.

Τρίτη 10 Μαρτίου 2009

Ένωση και Κοινωνικότητα

Η ζωή είναι μία και μοναδική. Έχουμε, λοιπόν, τη δυνατότητα είτε να τη ζήσουμε έντονα, είτε να γίνουμε παρατηρητές της. Ο χρόνος κυλά και αυτή περιμένει να τη γεμίσουμε με όνειρα και γνώση. Άλλωστε, ο συνδυασμός των ποικίλλων εμπειριών και καταστάσεων που ζούμε αποτελεί το κριτήριο για το αν τελικά είμαστε ικανοποιημένοι από τη ζωή και από τον τρόπο με τον οποίο καταναλώνουμε το χρόνο της. Βασική αγωνία μας είναι η εκμετάλλευση του περιορισμένου χρόνου.
Ο χρόνος σαν έννοια είναι αφηρημένος, δεν υπήρχε κι επομένως είναι σχετικός. Μπορεί να χωριστεί σε τρεις εξίσου αφηρημένες περιόδους, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Το παρελθόν είναι οι αναμνήσεις και κάθε στιγμή, που μόλις περνά. Το παρόν υπάρχει ως πάντρεμα του παρελθόντος και του μέλλοντος, δηλαδή είναι στιγμή. Το μέλλον είναι αυτό που θέλουμε να ζήσουμε και σχηματοποιείται με τη σκέψη μας. Σ’ όλα αυτά η δική μας προσπάθεια έγκειται στο να ζούμε τη στιγμή του παρόντος, έχοντας την εμπειρία του παρελθόντος και την ελπίδα του μέλλοντος. Πρέπει να δημιουργούμε στο παρόν, έτσι ώστε να συν-καθορίζουμε το μέλλον, αλλά και να συγκρίνουμε με το παρελθόν. Αυτή η σύγκριση είναι το μέσο παραγωγής νέας εμπειρίας κι αυτή η νέα εμπειρία μας δίνει την ώθηση για νέα όνειρα και νέες πράξεις.
Η εποχή μας, σήμερα, δείχνει να είναι εποχή, όπου είναι αδύνατον να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας, όπου η διάθεση για δημιουργία και προσφορά προσκρούουν σε σκόπελους και απόρθητα κάστρα, όπου η ελπίδα για κοινωνικότητα και συναδέλφωση θυσιάζεται σε βωμούς στυγνών συμφερόντων. Απογοητευόμαστε και φτάνουμε στο μηδέν. Καταλήγουμε να συμπεριφερόμαστε το ίδιο διεφθαρμένα μ’ αυτούς που κατηγορούμε για τη δυστυχία μας. Απεμπολούμε την ιδεολογία μας και γινόμαστε μέτοχοι συστημάτων που για στόχο τους έχουν την ιδιοτέλεια του κέρδους. Χάνουμε μ’ αυτά το σκοπό μας. Ξεχνούμε την αξίωση μας, που δεν είναι άλλη, από τη δυνατότητά μας να ονειρευόμαστε και να δημιουργούμε ελεύθερα. Αρεσκόμαστε, δυστυχώς, στο να λέμε, πως για όλα φταίει κάποιος άλλος εκτός από τον εαυτόν μας, πως όλα τα δεινά του κόσμου προέρχονται από τον τάδε και τον δείνα. Εθελοτυφλούμε και δεν κοιτούμε στον καθρέφτη. Ρίχνουμε τη δυστυχίας μας στην καταστροφική δύναμη των άλλων και γινόμαστε λιποτάκτες από τον προσωπικό μας αγώνα, τον αγώνα της εσωτερικής ελευθερίας. Αισθανόμαστε, ότι κάτι μας πνίγει και αντιδρούμε χωρίς περίσκεψη.
Οι νέοι έχουμε ένα διακριτικό χαρακτηριστικό γνώρισμα. Τη συμπεριφορά των άκρων. Αυτή η συμπεριφορά εκδηλώνεται είτε ως ακραία αντίδραση είτε ως απόλυτη αποχαύνωση. Αυτοί οι οποίοι ανήκουν στην πρώτη κατηγορία πιστεύουν ότι η παρουσία οποιασδήποτε αρχής έχει ως στόχο τον περιορισμό της ελευθερίας και της έκφρασης. Γι’ αυτό και αρνούνται να συμπράξουν με την εξουσία και εναντιώνονται σε κάθε ενέργεια αυτής. Αντίθετα, αυτοί οι οποίοι ανήκουν στην κατηγορία της αποχαύνωσης, δεσμεύουν εθελουσίως την σκέψη τους και κάνουν δικά τους τα όνειρα άλλων. Αδιαφορούν για τις επιπτώσεις της τυφλής προσταγής και συμμετέχουν σε συστήματα, που προάγουν τη νοοτροπία «κρείττων ο υπόδουλος».
Και στις δύο δογματικές συμπεριφορές η αντιμετώπιση της ζωής είναι στραβή. Ειδικότερα, η σύγχρονη αναρχία πιστεύει στην κατάργηση των αρχών, χωρίς όμως να προσδιορίζει τί κατάσταση ονειρεύεται, τί μοντέλο προτείνει για την κοινωνία. Αν αρνηθεί τη μοντελοποίηση της σκέψης της, τότε δε θα έχει να προσφέρει πολλά, ενώ αν την μοντελοποιήσει, θα παραβεί τις αρχές της άρνησης σε κάθε μορφής σύστημα. Από την άλλη η αποχαύνωση δημιουργεί ανθρώπους χωρίς προσωπικότητα, χωρίς όραμα, ιδέες και προτάσεις. Κυριαρχεί η ιδιοτέλεια του κέρδους και της αναξιοκρατικής καταξίωσης. Έτσι, λοιπόν, καταλήγουμε, μέσα από τις δύο αυτές αντίθετες πορείες και πάλι στο μηδέν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ισχύει το ότι μέσα από την αντίθεση και την σύγκρουση δημιουργείται καινούρια γνώση κι εμπειρία. Κι αυτό, διότι η αντιπαράθεση δεν είναι θεμελιωμένη σε υγιείς βάσεις, αλλά προσβλέπει, όχι στο συμφέρον του κοινού καλού, αλλά του ατομικού.
Η εποχή μας, σήμερα, έχει ανάγκη από γόνιμο διάλογο, ελεύθερη σκέψη, διάθεση και αστείρευτη ενέργεια για δημιουργία. Έχει ανάγκη από προτάσεις και λύσεις για τα προβλήματα, που συσσωρευμένα παρουσιάζονται καθημερινά. Έχει ανάγκη από μια αγνή κοινωνικότητα, ένα νέο ρεύμα συναδέλφωσης και συνεργασίας. Έχει ανάγκη από ελπίδα, κριτική γνώμη και συνοχή.
Ποιος είναι, λοιπόν, ο ρόλος μας και ποιες οι ευθύνες μας;
Σε μία τέτοια διαβρωμένη καθημερινότητα ο ρόλος ο δικός μπορεί και πρέπει ν’ αναβαθμιστεί. Από μία απλή διαμαρτυρία, από μία επιπόλαιη εξέγερση, να μετατρέψουμε τη δημιουργική μας ορμή σε ουσία. Από την ακραία αντίδραση, τη χωρίς περιεχόμενο αναρχική παλινωδία, και την τέλεια αποχαύνωση του κριτικού μυαλού, να περάσουμε στην κριτική σκέψη, στον εντοπισμό της ορθής λογικής, στην εύρεση της αλήθειας πίσω και κάτω από το ψεύδος και την υποκρισία.
Η ευθύνη μας ως νέοι είναι μεγάλη. Αν εμείς, αυτοί οι οποίοι αποτελούμε το μέλλον της κοινωνίας, αδυνατούμε να βρούμε λύσεις στα σύγχρονα προβλήματα, τότε τί περιμένουμε από αυτούς, τους οποίους στήνουμε απέναντί μας; Αν εμείς που έχουμε φρέσκο μυαλό ικανό να παράγει ιδέες το περιορίζουμε σε στεγανά ιδεοληψίας και καιροσκοπισμού, τί περιμένουμε απ’ αυτούς που κατηγορούμε για την αβελτηρία της κοινωνίας; Αν εμείς απογοητευτούμε, τότε τί μέλλει γενέσθαι σ’ αυτόν τον τόπο;
Η ριζοσπαστική πρόταση, η φρέσκια ιδέα, η ανιδιοτελής δράση και η ενωτική συνεργασία μπορεί και πρέπει να είναι εργαλεία του κάθε νέου, της κάθε νέας, του κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου-πολίτη.
Το ιδιοτελές συμφέρον πρέπει να παραμεριστεί!
Η βούληση για ένωση και συνεργασία να προωθηθεί!
Η πρόκληση της διάλυσης ν’ αντιμετωπιστεί!
Είμαστε νέοι και πρέπει να κατανοήσουμε, ότι οι λύσεις απαιτούν ορθή λογική, κριτικό πνεύμα, αίσθηση του κοινά αποδεκτού καλού και προσέγγιση, μέσα από την αυτοκριτική, της ενοποιού αλήθειας των γεγονότων. Αυτής της αλήθειας που χρειάζεται η κοινωνία, για να αναδημιουργηθεί μέσα από την ίδια της την ιστορία.

Αθανάσιος Θ. Βαμβίνης

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

Επιλογή

Η κοινωνία μας διέρχεται μια από τις πιο αβέβαιες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας της. Κι όχι μόνο αβεβαιότητα οικονομική, που πολλοί θέλουν να προβάλλουν μονομερώς, αλλά περισσότερο ψυχική και πνευματική. Η υλιστική αντιμετώπιση της ζωής μας, η βίωση της ηδονής της ευμάρειας και της καλοπέρασης κάνουν αβάσταχτη την δυσκολία της περίστασης. Η φυλάκιση του πνεύματος και η εξάρτηση του ανθρώπου από την ύλη είναι, χαρακτηριστικά, έντονο φαινόμενο. Η ισοπέδωση διαχρονικών αξιών, που στηρίζουν την κοινωνική συνοχή βάλλονται και διαβάλλονται συνεχώς.

Μέσα σ’ αυτήν την νοσηρή κατάσταση οι περισσότεροι άνθρωποι- πολίτες χάνουν την ελπίδα τους και βλέπουν αδιέξοδα. Χάνουν το θάρρος τους και τη διάθεση για δημιουργία. Κλείνονται στον ψυχολογικό εαυτό τους, γίνονται παρατηρητές των εξελίξεων και αφήνονται στη μοίρα τους. Αναφωνούν: "Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, γιατί είμαστε τίποτα."
Σ’ αυτούς στέκονται απέναντι αυτοί οι οποίοι πιστεύουν , ελπίζουν, ονειρεύονται ένα καλύτερο αύριο, μια πιο ανθρώπινη πνευματική κοινωνικότητα, μια πιο συνεκτική κοινωνία αγάπης, αλληλεγγύης, διαλόγου και εμπιστοσύνης.

Ας είμαστε, λοιπόν, μέρος αυτής της ομάδας ανθρώπων, αυτών, που δεν δέχονται το παράλογο ως φυσικό και το ανήθικο ως τρόπο ζωής.

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009

Αισθητήριο της κοινωνίας

Μέσα στο υπάρχον μοντέλο οργάνωσης της κοινωνίας, το οποίο ονομάζουμε σύστημα, ανέκαθεν υπήρχε κοινωνική ανισότητα. Μέσα σ' αυτό το σύστημα ο άνθρωπος-εργάτης-πολίτης έχει τέσσερις επιλογές:
1.Δέχεται το σύστημα και γίνεται υποχείριο κάθε πλανώδιου ιδεαλιστή και καιροσκόπου.
2.Απορρίπτει το σύστημα και προσπαθεί να το συντρίψει και να το καθαιρέσει, έχοντας, βέβαια, το ένα πόδι στο σύστημα και το άλλο έξω απ' αυτό.
3.Απορρίπτει το σύστημα και βγαίνει από αυτό.Φεύγει στην έρημο να ζήσει μόνος, δημιουργώντας τη δική του κοινότητα.
4.Δεν αποδέχεται το σύστημα και προσπαθεί να το εξελίξει ενεργώντας μέσα σ' αυτό.
Όλα τα συστήματα δημιουργούνται για να οργανώνουν με ντιρεκτίβες την κοινωνία. Όταν τα συστήματα δημιουργούνται για να υποτάσσουν συνειδήσεις, τότε πρoκαλούν την αντίδραση του αισθητηρίου της κοινωνίας. Οι ανατροπές γίνονται όταν το αισθητήριο δώσει το σήμα. Για να είναι καθαρό, όμως, το αισθητήριο, πρέπει να είναι και καθαρός ο άνθρωπος. Αν βελτιώσουμε το δικό μας αισθητήριο, τότε θα γίνει και αισθητήριο της κοινωνίας.

Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2009

Ανυπομονησία και Υπομονή

Ο πόλεμος στη Γάζα και η αναταραχή στη Μέση Ανατολή, η διένεξη Ρωσίας-Ουκρανίας για το φυσικό αέριο, η κλιμάκωση των προκλήσεων από την Τουρκία στο Αιγαίο, η άδεια της ελληνικής κυβέρνησης στις ρωσικές δυνάμεις να χρησιμοποιήσουν περιοχές του Αιγαίου γι΄ασκήσεις και οι προβοκατόρικες ενέργειες παρακέντρων στον ελληνικό χώρο με ωθούν στο συμπέρασμα ότι κάτι έρχεται..Τώρα το τι έρχεται είναι το ζητούμενο..Λιμοί,σεισμοί, καταποντισμοί, τσουνάμι, τυφώνες, πόλεμοι, άλλοι πλανήτες, δεν ξέρω...
Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι άνθρωποι συνεχίζουμε να μην κοιτάμε στον ουρανό, να μη νοιωθουμε ποιος είναι ο σκοπός της ζωής μας, γιατί υπάρχουμε...
Συνεχίζουμε να ξοδεύουμε ουσία για το πώς θα καταστραφούμε...Πώς και πότε θα έρθουν τα έσχατα...Τί είναι αυτό που μας βιάζει;Νομίζω μια απλή περιέργεια, να δούμε τί θα γίνει τότε...
Όταν έρθει όμως εκείνη η ώρα θα το μετανοιώσουμε, γιατί απλά δε θα είναι έτοιμη η ψυχή μας...
Ας αφήσουμε τα γεγονότα να έρθουν μόνα τους και ας μη τα βιάζουμε, γιατί θα το μετανόιώσουμε πικρά...
Ας κάνουμε υπομονή