Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

"Αντίο" και "Χαίρε"


Είναι στιγμές που ο νους δεν ερμηνεύει... Σταματά να δίνει ενέργεια για σκέψη. Τον εμποδίζει το θέαμα που αντικρίζει. Παρακαλά να μην είναι αλήθεια η εικόνα η ψυχρή, πάρα μόνο ένα όνειρο κακό...
Εκεί που το βλέμμα καρφώνεται και παγώνει, δεν μπορείς παρά να χαμηλώσεις το βλέμμα. Εκεί που τα μάτια γεμίζουν με δάκρυα και το αίμα παγώνει, δεν κάνεις κάτι... Δεν μπορείς...Παρά μόνο εσωτερικά παρακαλείς να έχει τύχη καλή ο άνθρωπος στην άλλη ζωή.
Το τελευταίο αντίο σα λες, δεν πιστεύεις ότι είναι αντίο. Η τελευταία ματιά, νομίζεις πως δεν είναι η τελευταία εικόνα.
Μα οι στιγμές γρήγορα περνούν και χάνεται το ξύλινο κρεβάτι από τον ορίζοντα των άλλων μαρμάρινων κατοικιών. Και κει που όλοι ρίχνουν από λίγο χώμα και λουλούδια λευκά, πας να ψελλίσεις ένα «γιατί;». Όχι δεν πρέπει να το πεις και σταματάς... Προδίδεις έτσι την ευσπλαχνία του Δημιουργού.
Αν πεις «γιατί;», έρχεσαι απέναντι με την αγάπη Του. Μα είσαι άνθρωπος και ο πόνος μεγάλος, δεν μπορείς ν’ αντέξεις το αντίο, που δεν μπορείς να πιστέψεις ότι είναι το τελευταίο και την εικόνα, πριν το μαντήλι καλύψει το πρόσωπο, δεν μπορείς να πιστέψεις πως είναι η τελευταία ματιά... Πας να σπάσεις και να πεις «γιατί;»...
Τότε στρέφεσαι μέσα σου και λες στον εαυτό σου «γιατί;»... Γιατί λυπάμαι; Γιατί κλαίω, ενώ πιστεύω στην άλλη ζωή; Είμαι λίγος και αδύναμος ν’ αντέξω την εικόνα τη ψυχρή;
Τότε σαν έρχεται αεράκι γλυκό, αισθάνεσαι...Και το βλέμμα σου χάνεται στον ορίζοντα, σε μια πεδιάδα χρυσοπράσινη που σχηματίζεται πάνω από τις μαρμάρινες κατοικίες και το φράκτη του κοιμητηρίου και σημαδεύεται απ’ τα σύννεφα. Η εικόνα σε σαγηνεύει.
Και τώρα ο νους συμμετέχει και αισθάνεται μια παρηγοριά. Η λύπη υποχωρεί, οι εικόνες μετατρέπονται σε ανάβαση, το τελευταίο αντίο σε υπόσχεση επόμενης συνάντησης, η τελευταία ματιά σε πρώτη εικόνα σωτηρίας.
Πιστεύεις πως...
Μεταβαίνει και σώζεται.
Αναχωρεί και φτάνει.
Ξενιτεύεται και ταξιδεύει για την πρώτη πατρίδα.
Κι όλα βιώνονται πλέον με ζωή.
Φεύγεις και βγαίνεις έξω από τον φράκτη. Ανοίγεται εμπρός σου η πεδιάδα και από τα σύννεφα ξεπροβάλλουν λίγες ακτίνες.
Σηκώνεις τα μάτια ψηλά και λες ένα αντίο.
Ρίχνεις, έτσι, την πρώτη ματιά...και λες το πρώτο «χαίρε» ...

Για τον Άκη Ν. που "έφυγε" (28/09/2010)