Ο επίκαιρος Μακρυγιάννης

Άρθρο στην εφ. "Ναυπακτία" (22/09/11)


Ο στρατηγός Μακρυγιάννης, αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης, ήταν απλός και ταπεινής μόρφωσης άνθρωπος. Συνάμα όμως ήταν πατριώτης, τηρητής των παραδόσεων και πιστός στην ορθόδοξη παράδοση. Η συμβολή του στην ομόνοια μεταξύ των Ελλήνων αξιωματούχων, σε περιόδους κρίσιμες για την επανάσταση, υπήρξε καταλυτική και γι’ αυτό τιμήθηκε και αναδείχθηκε ανάμεσα στους πολλούς αγωνιστές.

Ο Μακρυγιάννης θέλησε να μεταφέρει τις εμπειρίες του και τα γεγονότα της περιόδου εκείνης. Γι’ αυτό κι έγραψε τα Απομνημονεύματά του, ένα έργο το οποίο αποτελεί πολύτιμη ιστορική πηγή. Επειδή θεωρούσε ότι κάποιοι έκρυβαν από την ιστορία τις πραγματικές πτυχές των γεγονότων σημειώνει χαρακτηριστικά: «Ἐγὼ τὴν ἀλήθεια θὰ τὴν εἰπῶ γυμνή». Είναι, λοιπόν, ένας ανεκτίμητος θησαυρός και μια παρακαταθήκη για όλο τον Ελληνισμό.

Από τα πολλά που εντοπίζει κανείς, διαβάζοντας το έργο του στρατηγού, ξεχωρίζει ρήσεις για τη δικαιοσύνη και τη συμπεριφορά των Ευρωπαίων απέναντι στη χώρα μας. Είναι δε απόλυτα επίκαιρα τα λόγια του, καθώς σήμερα η κοινωνία των Ελλήνων μέσα σ’ αυτόν τον κυκεώνα των εξελίξεων και των μέτρων, αναρωτιόμαστε αν όλα αυτά που μας «σέρνουν» μας «τα σέρνουν" δικαίως, καί επίσης γιατί εκφράζεται αυτή η έλλειψη αλληλεγγύης από τους Ευρωπαίους εταίρους μας.

Γράφει χαρακτηριστικά ο στρατηγός: «Αυτείνοι (εννοεί τους λαμπρούς προγόνους μας) δεν τήραγαν να θησαυρίσουνε μάταια και προσωρινά, τήραγαν να φωτίσουν τον κόσμο με φώτα παντοτινά. Έντυναν τους ανθρώπους μέ αρετή, τους γύμνωναν από την κακή διαγωγή και τοιούτως θεωρούσαν γενικώς την ανθρωπότη και γένονταν δάσκαλοι της αλήθειας. Κάνουν και οι μαθηταί τους οι Ευρωπαίοι την ανταμοιβή εις τους απογόνους εμάς γύμναση της κακίας και παραλυσίας.» Καταπληκτική η επικαιρότητα των ρήσεών του.

Είναι μνημειώδης η απληστία (σε αντίθεση με την περιγραφή του Μακρυγιάννη για τους προγόνους μας) που σημάδεψε την πολιτική  και επιχειρηματική, αλλά και εν γένει την κοινωνική ζωή στην Ελλάδα από ιδρύσεώς του νέου μερικού κράτους το 1830, αλλά κυρίως κατά τα χρόνια της μεταπολίτευσης. Μίζες και κατασπατάληση κονδυλίων, κακομεταχείριση και κακοδιαχείριση οδήγησαν τη χώρα σ’ ένα κακέκτυπο ανάπτυξης και προόδου, σε μια πλαστή πραγματικότητα ευδαιμονίας και πλουτισμού. Συνθήκες που οδήγησαν σταδιακά τον Έλληνα εργαζόμενο σε μια υποβάθμιση της ποιότητας της προσφερόμενης εργασίας του και σε μια νοοτροπία αριβισμού, με σκοπό το εύκολο κέρδος ή την άκοπη εργασία. Σημειώνω ότι αυτό δεν χαρακτήρισε το σύνολο των Ελλήνων, αλλά μεγάλη μερίδα αυτών. Αυτό, όμως, δεν κατήργησε καθολικά τα προφανή. Ο Έλληνας συνεχίζει να είναι ακόμη ο πιο σκληρά εργαζόμενος της Ευρώπης και από τους χαμηλόμισθους αυτής.

Συνεχίζει δε ο Μακρυγιάννης, απευθυνόμενος προς τους Ευρωπαίους, καταλογίζοντάς τους έλλειψη δικαιοσύνης. Παρόλ’ αυτά ελπίζει στη δικαιοσύνη του Θεού, που θεωρεί τον μόνο δίκαιο κριτή απέναντι σ’ αυτήν την αδικία, αλλά και μέσα στην ανθρώπινη ιστορία. Γράφει χαρακτηριστικά: «Όμως του κάκου κοπιάζετε. Αν δεν υπάρχει σ’ εσάς αρετή, υπάρχει η δικαιοσύνη του μεγάλου Θεού, του αληθινού βασιλέα. Ότι εκεινού η δικαιοσύνη μας έσωσε και θέλει μας σώση, ότι όσα είπε αυτός είναι όλα αληθινά και δίκαια και τα δικά σας ψέματα δολερά. Κι᾿ όλοι οι τίμιοι Έλληνες δεν θέλει κανένας ούτε να σας ακούση, ούτε να σας ιδή, ότι μας φαρμάκωσε η κακία σας, όχι των φιλανθρώπων υπηκόγωνέ σας, εσάς των ανθρωποφάγων οπ᾿ ούλο ζωντανούς τρώτε τους ανθρώπους και ᾿περασπίζεστε τους άτιμους και παραλυμένους και καταντήσετε την κοινωνία παραλυσία.»

Είναι εμφανής, σήμερα, στην ευρωπαϊκή οικογένεια η δυσαρμονία στις σχέσεις των εταίρων, η διαφωνία στις αποφάσεις και η κακοφωνία ορισμένων ταγών της. Την αδυναμία μιας χώρας της οικογένειάς της (Ελλάδα) να ανταπεξέλθει στις οικονομικές της υποχρεώσεις, την χρησιμοποίησαν για προώθηση των δικών τους οικονομικών συμφερόντων (είσοδος των ξένων επενδύσεων στη χώρα μας και αγορά δημόσιου πλούτου σε χαμηλότερες τιμές από την πραγματική του αξία). Μια χώρα την οποία ξεζούμιζαν από την ίδρυσή της με τα ληστρικά τους δάνεια, τα κατοχικά τους δάνεια και την πώληση πολεμικού εξοπλισμού, την χαρακτήρισαν εν τέλει «pig» και κατέταξαν την οικονομία της στα σκουπίδια. Αυτοί οι οποίοι καρπώθηκαν τόσα χρόνια από την Ελλάδα, τώρα σκέφτονται αν θα συνεχίσουν να μας στηρίζουν. Σκέφτονται αν πρέπει να συνεχίζει η χώρα μας να είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αν ζούσε σήμερα ο Μακρυγιάννης, λογικά θα ήταν κάτοικος μια μικρής πόλης, όπως είναι η πόλη μας η Ναύπακτος. Θα ήταν ένας απλός νοικοκύρης, πιστός στην ορθόδοξη παράδοση, άνθρωπος της εκκλησίας και πρόθυμος στην προσφορά και τη φιλανθρωπία. Επίσης θα ήταν ένας Έλληνας πολίτης, ευπατρίδης κάτοικος ετούτης της χώρας, που δεν θα δεχόταν εύκολα αυτήν την ταπείνωση της χώρας του από τους ξένους. Θα ήταν έτοιμος, όσους εχθρούς κι αν είχε, να δράσει. Γράφει χαρακτηριστικά: «Του λέγω, οχτρούς αν τους έκαμα, δεν λυπώμαι, ότι κακό κανενού δεν έκαμα δια το νιτερέσιόν μου. Όταν μου πειράζουν την πατρίδα μου και θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα ᾿νεργήσω κι᾿ ό,τι θέλουν ας μου κάμουν». Αυτός θα ήταν ο Μακρυγιάννης σήμερα.

Η Ελλάδα σήμερα βρίσκεται μέσα σ’ έναν κυκεώνα εξελίξεων, στο επίκεντρο της επίθεσης των ξένων συμφερόντων. Η αδυναμία μας να αμυνθούμε αρχικώς, έγινε ο δίαυλος να δεχτούμε καθολική ταπείνωση και να γίνουμε περίγελος σε όλον τον κόσμο. Ο κόμπος φτάνει στο χτένι. Κι όσο ο κόμπος φτάνει εκεί, η ανυπομονησία των Ελλήνων για αλλαγή και νέα πορεία γίνεται μεγαλύτερη. Η οργή για την έλλειψη δικαιοσύνης γιγαντώνεται. Η αποστροφή προς τους «κακόβουλους» Ευρωπαίους κι άλλους εταίρους κατακτά όλο και μεγαλύτερο έδαφος στην ελληνική κοινή γνώμη. Το αίσθημα της αδικίας αρχίζει να έχει το δικό του μεγάλο δίκιο.

Σήμερα, από την γερμανική Κατοχή του 1940 και μετά, είναι αισθητή όσο ποτέ η αίσθηση έλλειψης ελευθερίας και εθνικής κυριαρχίας στη χώρα μας.  Όταν αυτό το συναίσθημα εξαπλωθεί παντού οι απόγονοι του Μακρυγιάννη δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Η ελευθερία σε μια χώρα δεν κατακτιέται από τον καναπέ και δεν κερδίζεται με την καλοπέραση. Κερδίζεται με κόπο και αγώνα. Και επειδή η δημοκρατία μας προβλέπει τρόπο αλλαγής, είναι θεμιτό η κυβέρνηση να κηρύξει πρόωρες εκλογές. Σε άλλη περίπτωση υπάρχει και ο δρόμος της εξέγερσης. Μιας εξέγερσης «ταπεινωμένων», αλλά περήφανων Ελλήνων πολιτών. Πολιτών μιας χώρας που είχαν την τιμή να ποτίσει τη γη τους το αίμα του Μακρυγιάννη.

Α.Θ.Β.