Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008

Οικονομία 2 (Απάντηση σε σχόλιο)

Είναι κοινά αποδεκτό, ότι οι θεωρείες, τα κινήματα και οι ιδεολογίες αναπτύσσονται, είτε για να καλύψουν ένα κοινωνικό, οικονομικό ή θρησκευτικό κενό είτε για να σχηματοποιήσουν και να εκφράσουν την "τάση", που δημιουργείται στην κοινωνία. Στην πρώτη κατάσταση η θεωρία προηγείται της πράξης, ενώ στη δεύτερη έπεται. Στην περίπτωση που καμία από τις δύο εκδοχές δεν εφαρμόζεται, οδηγούμαστε σε μορφή αναρχίας.
Αυτή, λοιπόν, η παραγωγή θεωριών και κινημάτων, έχοντας ως τελικό στόχο την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των πολιτών, εκφράζεται είτε ατομοκεντρικά είτε συλλογικά.Και στις δύο περιπτώσεις ελλοχεύει ο κίνδυνος για τον πολίτη-πρόσωπο, καθώς συμβαίνουν τα εξής: Στη πρώτη περίπτωση, ο άνθρωπος στρέφεται γύρω από το συμφέρον και την ικανοποίηση της αχαλίνωτης επιθυμίας του, με αποτέλεσμα ενώ αυτός συγκεντρώνει κεφάλαιο ο συνάνθρωπός του να πεινάει. Αντίθετα στη δεύτερη περίπτωση ο πολίτης αντιμετωπίζεται ως μέρος μιας ευρύτερης ομάδας ανθρώπων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να ψαλιδίζεται το κίνηρο της προσωπικής δημιουργίας, διότι με το κίνητρο του προσωπικού κέρδους γίνεται πολύ πιο παραγωγικός. Είναι κατανοητό, ότι και στις δύο εκδοχές, μερίδα των πολιτών είναι αδικημένοι.
Και εδώ ρωτώ κάτι άλλο: Τι κατάσταση θα επικρατούσε αν όλοι οι πολίτες ήταν παραγωγικοί στον ίδιο βαθμό? Πιθανότατα θα κατέφευγαν σε παράνομες πράξεις, για να υπερισχύσουν...Και οι παρανομία γεννά αδικία. Συνεπώς θα χρειάζονταν μέτρα και ένας εγγυητής για την προστασία των αδικηθέντων.Και ποιος μπορεί να είναι αυτός ο εγγυητής? Ένα δίκαιο κράτος!
Με μια μικρή συνειρμική πρόχειρη σκέψη καταλήγω στο συμπέρασμα ότι το πιο παραγωγικό σύστημα είναι ο φιλελευθερισμός με περισσότερα στοιχεία από τις αρχές του Λοκ και με ένα δίκαιο κρατικό παρεμβατισμό είτε εκφράστηκε έτσι από τον Κέυνς είτε όχι.Άλλωστε τα συστήματα και οι θεωρείες εφαρμόζονται σύμφωνα με τις ανάγκες των καιρών, χωρίς όμως να αλλοιώνονται οι βασικές αρχές τους.

Δεν υπάρχουν σχόλια: